Jakie są pierwsze ślady osadnictwa na terenie gminy Lubichowo trudno jest ustalić, ponieważ na tym terenie nigdy nie były prowadzone wykopaliska archeologiczne. Ślady osadnictwa prehistorycznego zostały odkryte przypadkowo w następujących miejscowościach:
Najstarsze wzmianki historyczne o różnych miejscowościach gminy:
Biorąc pod uwagę najstarsze wzmianki historyczne należy przypuszczać, że tereny gminy zostały zasiedlone dopiero w XIV w za panowania Krzyżaków. Wcześniejsze osady miały charakter tymczasowy. Ponieważ w dawnych czasach głównym 1ródłem utrzymania ludności była uprawa ziemi, stąd najpierw zostały zasiedlone tereny o najbardziej urodzajnych glebach – tj. północno-wschodnie obszary gminy.
Najważniejsze miejscowości gminy, oprócz Ocypla i Wdy powstały w XIV wieku. W 1308/1309roku Krzyżacy opanowali Pomorze Gdańskie. Po umocnieniu swojej pozycji na tym terenie w połowie XIV przystąpili oni do intensywniejszej akcji osadniczej na tym terenie. Krzyżacy zakładali szereg nowych osad, jak i przekształcali dawne osady z tzw. prawa polskiego na prawo niemieckie, nadając im nowe dokumenty osadcze. Wykształcony wtedy podział administracyjny i własnościowy terenów gminy przetrwał długie lata. Większość terenów gminy była własnością zakonu, tylko Szteklin był własnością prywatną (rycerską). Władanie Szteklina w rękach prywatnych, zarówno rodzin niemieckich jak i polskich utrzymało się aż do 1939r. Pozostała część gminy, jako własność zakonna była podzielona na dwie części. Część wschodnia gminy (Zelgoszcz, Wdecki Młyn) należały do komturstwa gniewskiego, a część zachodnia i północna (Lubichowo, Zielona Góra, Bietowo, Osowo Leśne) do komturstwa grudziąckiego.
W XIV wieku tereny gminy przeżywały intensywny rozwój, natomiast w XV wieku nastąpił zastój. W wyniku najazdu na Pomorze Gdańskie wojsk czeskich husytów (1433 – 1435) oraz wojny 13-letniej (1454 – 1466) teren gminy został bardzo zniszczony. Niektóre wsie całkowicie opustoszały, a około 70% - 80 % ziemi leżało odłogiem. Przykładowo w 1433roku pod Czarnymlasem przez jakiś czas stali naprzeciwko siebie husyci i Krzyżacy pod wodzą marszałka zakonnego, a ich wojska pustoszyły okolicę.
W tych czasach nadal utrzymywał się ukształtowany za czasów krzyżackich podział administracyjny. Część wschodnia gminy (Zelgoszcz, Wda) należy do starostwa gniewskiego, a pozostała część gminy do starostwa grudziąckiego, następnie starostwa borzechowskiego.
W XVI i w połowie XVII wieku nastąpiła odbudowa ze zniszczeń wojennych, do których doszło w XV wieku.
Na nowo zostają zasiedlone opustoszone miejscowości i zagospodarowane „pustki”. Osadnictwo zaczęło posuwać się w głąb Borów Tucholskich (Wda, Ocypel, Smolniki). Dalszy rozwój został zahamowany w II połowie XVII wieku i na początku XVIII wieku. Ogromne zniszczenia spowodował „potop” szwedzki (1655 – 1660) a następnie wojna północna (1700 – 1721). W wyniku działań wojennych, a przede wszystkim przez rabunki i gwałty wojsk niektóre miejscowości całkowicie opustoszały, wiele ziemi leżało odłogiem. Dopiero w II połowie XVIII wieku udało się odbudować wsie ze zniszczeń wojennych i na nowo zasiedlić.
W wyniku I rozbioru Polski (1772) teren gminy znalazł się pod zaborem pruskim. Po raz pierwszy powstaje gmina Lubichowo, która łączy miejscowości wchodzące w skład odrębnych dotychczas jednostek administracyjnych. Gmina Lubichowo wchodzi w skład powiatu starogardzkiego, który należy do rejencji gdańskiej. Po panowaniu Prus następuje powolny rozwój gminy. Nabiera on przyspieszenia w końcu XIX i na początku XX wieku. Gwałtownie rośnie liczba mieszkańców gminy, chociaż znaczny odsetek ludności stanowią Niemcy (około 20%). Najwięcej Niemców mieszka w Osowie Leśnym (prawie 50% ogółu mieszkańców). W II połowie XIX wieku i na początku wieku XX w prawie każdej miejscowości powstaje budynek szkolny, są budowane drogi (1905 – szosa Starogard – Lubichowo – Zblewo), kolej (1908 – trasa Skórcz – Szlachta). Rozwija się handel, powstają niewielkie zakłady produkcyjne (młyny, tartaki). Następuje odrodzenie się polskich dążeń narodowych. Dużą rolę w wspieraniu tych dążeń odegrały powstałe polskie organizacje społeczno-gospodarcze, takie jak Bank Ludowy w Lubichowie, który powstał w 1905r. i wspierał polskie inicjatywy gospodarcze na terenie gminy przedsiębiorców i rolników. Głównym ośrodkiem polskości na terenie gminy stało się Lubichowo, gdzie oprócz banku w 1867 roku powstało kółko rolnicze, 1905r. ochotnicza straż pożarna, chór „Cecylia”. Świadectwem odradzania się dążeń niepodległościowych był strajk szkolny w obronie języka polskiego, do jakiego doszło w prawie wszystkich szkołach gminy w latach 1906/1907.
W 1920 roku tereny gminy powróciły do Polski. Została utworzona Gmina Lubichowo, która wchodziła w skład powiatu starogardzkiego, a ten w skład województwa pomorskiego ze stolicą w Toruniu. Były to lata trudne dla rozwoju gminy. Pierwsze lata były poświęcone na zorganizowanie polskiej administracji oświaty, opanowanie nowej sytuacji gospodarczej. Rozwój gminy nastąpił dopiero w II połowie lat 30-tych. Między innymi zaczęto budować szosę dumnie, nazywano „autostradą”, która miała z Warlubia przez Kościerzynę biec do Gdyni. Jej budowę przerwał wybuch wojny, chociaż nasyp ziemny doprowadzono do Lubichowa.
Były to bardzo trudne lata. W czasie wojny zginęło lub zostało zamordowanych 119 mieszkańców gminy, w tym aż 11 nauczycieli i 2 księży. Wielu mieszkańców gminy poddano różnym formom eksterminacji. Właścicieli sklepów, warsztatów, najbogatszych rolników Niemcy wysiedlili a ich mienie oddali Niemcom przybyłym głównie z Rumunii tzw. ”Besarabów”.
Gmina została wyzwolona w lutym i na początku marca 1945roku. W walkach ucierpiały szczególnie Oswowo Leśne i Wda (zniszczona w 60%).
W pierwszej kolejności, w pierwszych latach po wojnie odbudowano zniszczoną infrastrukturę, mosty na rzece Wda, wiadukty w Zelgoszczy i Lubichowie. W następnych latach następował powolny rozwój gminy. Dopiero jednak po 1989roku, gdy gmina stała się w pełni samorządową i samodzielną jednostką administracyjną nastąpił prawdziwy rozwój terenów gminy, chociaż mankamentów jest nadal dużo.
Od 1985 – 2006 – Ryszard Alechniewicz
Od 2006 - 2018– Sławomir Bieliński
Od 2018- Andrzej Toczek